Öztürk Serengil Ulvi Uraz’ı Neden Dövdü
Türk Sineması’nın usta oyuncusu Öztürk Serengil, ”Yeşilçam’ı Benden Sorun” kitabında 1961 yılında Ulvi Uraz’la yaşadığı sorunu ve ona neden tokat atıp dövmeye çalıştığını yazdı.
”Yıl 1961. Şöhretim artık Türkiye’de geniş çaptaydı. Galiba Necati Cumali’nin bir oyununu sergileyecektik. Rollerden biri de bana verildi. Ama son dakika rejisör değişti ve Ulvi Uraz geldi. Kendisi tiyatromuza gelmiş sanatçılığı tartışılmaz biriydi. ”Denize İnen Sokak” filminde bunu ispatlamıştı. Rol sahibi arkadaşlarla tek tek konuşuyor ve rolleri hakkında soru soruyordu. Sıra bana gelince sanki ilk defa duyuyormuş gibi ”Demek filmlerde” oynuyorsunuz dedi. Rahmetli Şakir Arseven hemen söze girerek ”Nasıl olur Ulvi bey? Sinemada çok tanınmış biri. Filmlerden çok servet kazanır. Fakat tiyatro sevgisinden dolayı burada yıllardır 500 liraya talim eder” dedi.
”Ulvi Uraz, ”Sinema başka aktör olmak başka şeydir beyefendi” deyip sözü Şakir’in ağzına tıktı. Bu tavrı hiç hoşuma gitmemişti. Şakir abimle diğer arkadaşlarla göz göze geldik ve onlara işaret ederek ”boşver” dedim. Dev gibi gördüğüm Ulvi Uraz gözümde cüce gibi kalmıştı. Beni küçümsemesi hiç de hoş olmamıştı. Sebebini araştırdım ancak bir şey bulamadım. Genellikle tiyatrocular sinemacıları pek sevmezler. Durum açıktır. Birden gelip servet olabilecek paraları alan sinema artistleri karşısında yıllarca üç kuruşa talim edip eziyetin her türlüsünü çekip üstelik beyaz perdede ki kadar adını duyuramamış olmasının ezikliğini yaşarlar. Bence sürtüşmenin ana kaynağı buydu”.
”Ancak sinema ve tiyatro birbirlerinden çok farklıydı. Sinema parça parça çekildiği için hatanın telafisi vardı. Oysa tiyatroda ki hatayı silemiyorsun. Üstelik halktan aldığın tepki oyuncuyu heyecanladırıyor, ayrı bir zevk veriyordu. Türkçesi, sinema oyunculuğu rejisörün hünerliğine kalmış bir şey. Odunu dahi oynatabilir. Ulvi Uraz bu yüzden bana ısınamamıştı. Ne var ki benim hamurum tiyatroda yoğrulmuştu. Yıllarca kulislerde yatarak, dekor boyalayarak cefasını çektiğimden zannedersem haberi yoktu”
”İlk oluma provalarında Türkçe’mi hatalı buluyor ve en çok bana takılıp kalıyordu. Mümkün olduğunca tatsızlık çıkmaması için çalışıyor didiniyordum. Aslında büyük aktörlerden bir şeyler öğrenmek gerekiyordu. Yaşananları buna bağlıyordum. İki hafta deeliler gibi çalıştık. Hele son iki haftada günde iki defa provaya giriyorduk. Çok iyi olduğumu arkadaşlarım söylüyor ancak sayın rejisörden beni rahatlacak iki söz laf veya jest görmüyordum. Sonunda anladım ki bu adam beni sevmiyor. Zorla güzellik olmaz dedim”.
”Ertesi gece gala vardı ve ilk kez kostümlü makyajlı oynayacaktık. Her zamankinden iki saat önce kulise girdim. Çocuk tiyatrosu elemanlarından Müjdat (Gezen) geldi. ”Öztürk abi, bir dakikanı alabilir miyim? Dedi. Müjdat yanımdan ayrılmayan bir çocuktu. Babasını tanırdım. Cin gibi çocuktu. Giyinmeme yardım eder iki lafımı bir etmezdi. Her zaman vefalı biri olmuştur. Öyle ki sinemaya jübile filmlerinde hep yanımda olmuş, bana rol verilmesi için rejisörleri ikna etmiştir. Müjdat’ın yüz sapsarı kesilmişti. ”Söyle bakayım Müjdat ne oldu?” dedim. ”Abi, eğer duyduklarım doğruysa siz bu rolde oynamıyorsunuz. Ulvi Hoca figüran kadrosunda Erdinç diye birini sizin yerinize oynatacakmış. İçeride adamın makyajını yapıyorlar” dedi.
”Müjdat’ın söylediklerini Atıf abime aktarınca ”Böyle bir şey olsa en azından bizimle provaya çıkardı o çocuk. Deli mi bu adam?” Daha sözümü bitirmeden Hamit Akınlı geldi. Ulvi Uraz’ın beni beklediğini söyledi. Hızla odasına gitti. Makyaj yaptırıyordu. ”Buyrun” dedim. Aynadan bana bakarak çok sakin bir şekilde ”Bu rolü sizden alıyorum. Başka bir arkadaş oynayacak. Siz rolü başaramadınız. Üzülmeyin belki de münavebe ile oynayacağım. Daha karar veremedim. Ancak bu gece o arkadaş oynayacak” dedi.
”Kendimi tartamayacak kadar sinirlendim. Ancak yine de sakin görünmeye çalışarak ”Ne demek o anlayamadım” dedim. Ulvi Uraz ”Demek ki o rolü sizden aldım, başkasına verdim. Hepsi bu kadar” dedi ve makyajına döndü. Çok sinirlenmiştim bu tavrına ve ona ”Hoca beni iyi dinleyin lütfen” dedikten hemen sonra Ulvi Uraz ”Şimdi makyaj yapıyor ve beyle önemli bir konu hakkında konuşuyorum” dedi”. Olacak şey değildi. Adamın yaptığı kalleşlik yetmiyormuş gibi bir de hademe paylar gibi beni paylıyor. Makyaj odasının kapısını kapattım. Ürkek bir tavırla bana dönerek ayağa kalktı ve ”Ne istiyorsunuz” dedi.
–Senin gibi adamdan ne isterim ki ben
–Sözlerine dikkat edin lütfen…
Yanındakine dönerek
–Duyuyorsunuz değil mi? Beyefendiciğim…
–Beni dinlemeye mecbursunuz. Senin gibi adama bir çift laf söyleyeceğim.
–Buyrun dinliyorum efendim. Ancak kısa olsun.
”Kısa mı uzun mu onu ben tayin ederim. Madem ki bu rolü beceremiyorum, provadan 15 gün sonra bilemedin 1 ay sonra hadi bilemedin iki ay sonra beni karşına geçip arkadaş çok uğraştım ancak seninle olmuyor pardon desen elini öper ”Afedersin hocam. Çok mahcubum. Yapamadım. Bir sürü vaktinizi harcadım” derim. Ancak sen oyuna bir gün kala adı sanı duyulmamış bir oyuncuyu benim yerime alarak öç alırcasına, oyunculuk kişiliğime, onuruma dokunacak biçimde hareket ettin. Hiç bir ahlak kurallarına uymayan bu namertliği yaptın der demez ardından ”Şırakkkk” diye tokadı patlattım. O ”İmdattt” diye keklik kaçıp yardım istemeye başladı. Niyetim onun yüzünü sahneye çıkmayacak kadar perişan hale getirmekti. Çalışanların araya girmesiyle elimden aldılar”.
”Ben Karadeniz çocuğuyum. Kalleşliği sevmem. Öyle görmüşüm ve öyle de yaptım. Cezasını bekletmeden hemen veririm. Bu olaydan sonra tiyatrodan atıldım. Ama bende onu silmiştim. On iki yıl boyunca hangi filmde burnunu soktuysa kopardım. Patronları tehdit ederek ona rol verdirmedim.
Kullanılan Kaynak
Öztürk Serengil – Yeşilçam’ı Benden Sorun
